यतिबेला मसंग- बाँसुरी फुक्ने ओठहरु छैनन् !
यतिबेला मसंग- बाँसुरी फुक्ने ओठहरु छैनन् !
--------------------------------------------------------
आफैले बनाएको यौटा बाँसुरी थियो
र, सधैँ उत्साहित गीत गाउने-
--मजस्तै प्रेमिल देउराली थियो !
चौतारीमा बसेर जब बजाउथेँ म बाँसुरी-
काखमा रित्तो गाग्री च्यापेर उनि आउथिन
र, यसरी हुने गर्थ्यो- हरेक साँझपख हाम्रो भेट ।
उनले लुकाएर दिएको जालीरुमाल
मैले नलुकाई देखाई दिएँ- सबैभन्दा मिल्ने साथीलाई
बनको आगोजस्तै फैलिएर गयो गाँउमा-
कसैलाई नभन्नू भनेको खबर !
त्यसदिन-
यति धेरै रिसाईन कि उनि मसंग
अझै संझन्छु-
एकैचोटी सयौ घामहरु उदाएझै
रापिलो पारेकी थिईन आँखा
तातो आइरनले खुम्च्याएको कपडाझै
कुरुप बनाएकी थिईन ओठ
र, हुरिले नुगाएका कलिला हाँगाहरुझै
एकदम छड्के थियो अनुहार ।
अँ साँच्ची छुट्नेबेला-
सधैँका लागि भनेर गरेकी थिईन-- कट्टी !
देउराली त अझै होला
बुढो चौतारी छ कि छैन त्यो त थाहा छैन
सुनेको छु-
देउरालीको धारो पनि सुक्यो रे !
यत्तिका बर्षपछि खै कसरी संझनामा आए म ?
मलाई माफ गर सुनमाया !
तर, यतिबेला मसंग- बाँसुरी फुक्ने ओठहरु छैनन्
--------------------------------------------------------
आफैले बनाएको यौटा बाँसुरी थियो
र, सधैँ उत्साहित गीत गाउने-
--मजस्तै प्रेमिल देउराली थियो !
चौतारीमा बसेर जब बजाउथेँ म बाँसुरी-
काखमा रित्तो गाग्री च्यापेर उनि आउथिन
र, यसरी हुने गर्थ्यो- हरेक साँझपख हाम्रो भेट ।
उनले लुकाएर दिएको जालीरुमाल
मैले नलुकाई देखाई दिएँ- सबैभन्दा मिल्ने साथीलाई
बनको आगोजस्तै फैलिएर गयो गाँउमा-
कसैलाई नभन्नू भनेको खबर !
त्यसदिन-
यति धेरै रिसाईन कि उनि मसंग
अझै संझन्छु-
एकैचोटी सयौ घामहरु उदाएझै
रापिलो पारेकी थिईन आँखा
तातो आइरनले खुम्च्याएको कपडाझै
कुरुप बनाएकी थिईन ओठ
र, हुरिले नुगाएका कलिला हाँगाहरुझै
एकदम छड्के थियो अनुहार ।
अँ साँच्ची छुट्नेबेला-
सधैँका लागि भनेर गरेकी थिईन-- कट्टी !
देउराली त अझै होला
बुढो चौतारी छ कि छैन त्यो त थाहा छैन
सुनेको छु-
देउरालीको धारो पनि सुक्यो रे !
यत्तिका बर्षपछि खै कसरी संझनामा आए म ?
मलाई माफ गर सुनमाया !
तर, यतिबेला मसंग- बाँसुरी फुक्ने ओठहरु छैनन्
◼◼◼
कवि :प्रकाश रम्घाली
Comments
Post a Comment