छोइडुम -कविता
कविता - 'छोइडुम' फिँजाएर फलेकभरी डिका कैंची चक र इन्चिटेप लिएर एक मुटुरो कपडा बा घोत्ली रहनु हुन्थ्यो आकार बिहिन आकृतीहरुमा म सोच्थें सायदा बा इन्जिनियर हुन । ढल्कँदै जाँदा बालापन् म सोध्ने गर्थें बा किन छोइडुम खेल्दा म डुम बनेकै बखत् खित्का छाडी छाडी हाँस्छन साथिहरु ? किन अक्षरहरुको बर्णमालामा द- वर्णमै दब्ने गर्छन अनायासै मेरा स्वरहरु ? किन मेरै उमेरको काजीको छोरा तिमी भनेर बोलाउँछ तपाइँलाई ? र किन मलाई देखेर साइत परेको भन्छन् ऊ माथिल्लो गाउँका बिस्टिनिहरु ? म सोध्ने गर्थें बालाई । बग्दै जाँदा जिवनको नदी खुम्चिए पछि आफ्नै मनको आकाश मन्साएर देउरालिमा ढुङ्गो फालेको हुँ आफ्नै बस्तितिर र पसेको हुँ यो अन्जान शहर बस एक अघोषित अनागरिक । तर बर्षौ पस्चात आज खुब याद आइरहेछ बा को र उभिएको छु त्यही कठघरामा प्रश्न सोधी रहिछिन अबोध छोरी बाबा किन सियो खै सियो कविता पढ्दै गर्दा पुलुक्क मैतिर हेर्छन साथिहरु ? बाबा किन तुलसिको मठ छेउ खेल्दै गर्दा बेस्सरी रिसाउँछन् घरबेटी बा र आमाहरु ? किन यिनिहरु त त्यस्तो देखिन्नन भन्ने गर्छन् वल्लो पल्लो कोठा
